بانو! بتکان غبار شب را
از ماه -که زخم خورده- یاد آر
از سینه ی داغدار خورشید
از سایه ی سرسپرده یاد آر
ما خیل به خواب رفتگانیم
"یاد آر ز شمع مرده یادآر "
 
 
بانو! تو ببخش شب دراز است
در یورش مرگ، خشکمان زد
در لحظه ی ترسناک ماندن
در زیر تگرگ خشکمان زد
باد آمد و دشت را به هم ریخت
در سایه ی برگ خشکمان زد
 
 
 
بانو! همه جا سکون و رخوت
از هیچ ِ به هیچ مات بودیم
چسبیده به زندگی ّ بی ربط!
در استرس حیات!!! بودیم
تقویم، شتاب داشت: رد شد!
تکرار مکررات بودیم

.
.
.

سرخی م اگرچه، بی بهانه
با سبز درخت ها رفیقیم
ما فصل بهار، فصلمان است
با هرچه که آشنا رفیقیم
بانو! بتکان غبار شب را
با روشنی شما رفیقیم
 
 
 
آماده ی رفتنیم تا اوج
آینده به نام آسمان است
در سینه ی ما امیدواری
-یک کوه عظیم تر- نهان است
شب خسته از این رکود ممتد
خورشید! بتاب سردمان است

 

پ.ن: " این مصرع سورده ی :علی اکبر دهخدا"