دنیای من و شعرم تردید و یقین دارد

انگشتری روحم از عشق نگین دارد

تردید نشاید تا ، در دفتر دل باشد

از عشق نپرهیزد شعری که یقین دارد

یادی است اهورایی، از لفظ به معنایی

نوری که در این ظلمت راهی به زمین دارد

باید که فنا گردم ، اینگونه  رها گردم

شاید که در این صحرا ، صیاد کمین دارد

از رنج و غم انسان، تب دارد و می لرزد

شعری که ز رنج دل ، مهری به جبین دارد

هرگز دل سودایی ، ایمن نشود از عشق

عهدی ازلی گویا با "سیب " قرین دارد

انگار غزل اینبار انجام نمی یابد

چون شاهرگ شعرم ، حس نقطه چین دارد.....

           زهرا علی بابایی