بپیچ  قلب ِمـرا لای گیسهــای خودت

که آفریده خدا این دل ازبرای خودت

دلم به چشم تو امیــد داشت ،میدانست

که کشف می کنی اورا درابتدای خودت

خود ِمنی تو و من هم توام چه میــدانی

که عشق، گمشده ای بود درسرای خودت

دراین سراچه،که سرگشتگیست کار ِجهان

شدی تو عاقبت ای خوب مبتـلای  خودت

به راه ِعشـق نهــادی چو گام تا بر ِدوست

رسیده ای به ســرای سحر به پای خودت

...و گفت  معشوق ام -من- بهای عشق شما

شدی تو کشته وخود گشته خونبهای خودت

بگــــو نیاز ِ کفــن نیست این شهیــد ِمرا

بپیــچ عاشق ِ خود لای گیسهـای خودت