از  پرچین خیالم

یادت ، چون کبوتری جَلد

پَر  وا  کرد

زمان ،

چون آبی رمنده ،

از لابه لای انگشتان دلم گریخت

سایه ی سپیدارِ آزادِ عشقت

از روی سرم پرید

حتی آفتاب مهربانی ات ....

در غروبی همیشگی ناپدید شد

من ماندم و خانه ایی نمور و تار گرفته

حتی دور از پیله ی ابریشم یادت ...

که وعده داده بودی ؛

روزی ،

بر گِرد نوزاد عشقت می تَنی

آه از قلب ناچیزم !

که در صندقچه ی دلت جایی نداشت !....