جاهلیت ز در عزّ و شـــــکوه آمده بود
قلم از جهل مرکب به ســــتوه آمده بود
طور می رفت که از یاد برد ســینا را
قوم می رفت که انکار کند موســی را
خانه آلــوده ی لات و هبل و عزی بود
سامری ، تلخ ترین قصّه ی پا برجا بود
عشق  می رفت که قربانی قابیل شــود
کُشـــته کِشـــــته اوهام و اباطیل شود
دختران زنده به گور شب بیداد شدند
گورها ، حنجره ی خاکی فریاد شدند
از زلالی نفس سرد زمین خالی بود
آسمان تنگ ترین وسعت بی بالی بود
شد مقدر که در این دایره ی مینائی
اهل تدبیــــــــــــر نبینند بجز زیبائی
دست تقدیر رقم خورد و پس از یک شب دور
گل خورشید ز دامان سحر کرد ظهور
دامن آمنه سرشـــــار شد از بوی بهار
یافت دلها همه در پرتو خورشید قرار
بود تقدیر که جانان ز گِل اســــــــماعیل
 به جهان عرضه کند بت شکنی همچو خلیل
آمد او تا شــــــــــکند هیمنه ی بتها را
آینه آینه افسونگری کســـــــــــــرا را
  جلوه ای کرد که  آتش خجل از رویش شد
نارِ آتشــــــکده ، محو رخ دلجویش شد
آنچنان پیش قدمهای تَرَش آب فشــــــاند
که به دریاچه  ســـــاوه قدحی آب نماند
مکّه شـــــــــد آینه در آینه ، آئینه  حُسن
تا درخشید در آن شب ، مَه دیرینه حُسن
رحمت واسعه  حّق به زمین نازل شد
طلعت حُســــن دل آراش قرار دل شد
مژده دادند که هان ، جلوه ســرمد آمد
به گلســــــــــــتان جهان بوی محّمد آمد
احمد آن ختم رُسُل ، میر رســولان اُمَم
موجب هستی هستی ، ز ازل تا به عدم
آیت روشـــن حقّ ، جلوه ی ذات ازلی
یک جهان نوردرآئینه ی آن صبح جلّی
پرتو حُســــــن خداوند در آئینه ی ذات
جلوه در جلوه تجلّی گه توحید صــفات
آفتابی که تجلّی به شـــب اســـــــرا کرد
محشری در همه ی کون و مکان بر پا کرد
آبرو داد به عالم ، سـببش  زهرا(س) شـد
دیده ی اهل بصیرت   به ولایت وا شــد
می دهد خاک به یّمن قدمش بوی حیات
می فرســتند ملایک به محمّد صـــلوات