سلام دوست عزیز و قدیمی بسیار زیبا سروده اید ؛ امٌا شاید با پیشنهادات من به این صورت در آید : از کوه نور، آمده بودی، با یک سبد بهار، محمّد(ص) بر شانه‌ات هزار فرشته، در سینه‌ات شرار، محمّد(ص) إقرأ؛ بخوان... تو خواندی و انگار، «إقرأ» تو بودی نبیِ ما آری، تو خود کلام خدایی؛ برگشته‌ ای ز غار، محمّد(ص) ای جلوه‌گاه خُلقِ ستوده! دنیا در انتظارِ تو بوده این خَلق را رسان به قراری، والاترین قرار، محمّد(ص) تو آفتابِ اوّل و خاتم، تو رحمتی به عالَم ، و آدم گرچه به زیر پات بریزند ، فرشی ز تیغ و خار، محمّد(ص) هم در ازل وجود تو موعود، هم تا ابد فیوض تو موجود مانندِ لطفِ حضرتِ معبود، پنهان و آشکار، محمّد(ص) با قلب خسته و جگرِ ریش، دنیا شده‌ست تشنه‌تر از پیش بر جانِ ما ببار محمّد! والا پیام‌دار! محمّد(ص) مستفید شدم همچنان نسبت به سه سال پیش دو مشخصه در غزلهای جناب عالی وجود دارد : - تاثر از سبک های قدیمی و در اینجا از سبک خراسانی که امروز باید به روز نزدیکتر شویم ؛ و امٌا : - سبکی از « شعرفارسیِ هندی جدید » که متاثر از احساس و اندیشه و اصطلاحاتی ( البته ترجمه شده به فارسی ) هندی است ؛ و قابل ستایش . ماشاء الله زنده ، پاینده و سراینده باشید انشاء الله ربٌ العالمین .