دستم بگیر گرچه ز پا اوفتاده ام

 می ده می وصال که  سرمست باده ام
 

آتش گرفته است ز داغ تو دفترم

تاول نشسته است به پای پیاده ام

با یک نگاه سوی خودت می کشانی ام

با لطف تو مسافر این راه و جاده ام
 

با یک دعای خیر تو پایم به راه شد

 با یک کرشمه تو دل از دست داده ام


تا در ره نماز ز هستی گذشته ای

 در هر نماز رو به شما ایستاده ام

 
تا سوی من گشوده ای آغوش مهر خویش

در آسمان یاد تو بالی گشاده ام


من از ازل به نام تو سوگند می خورم

من مولد محرمم و اشک زاده ام
---------------
این غزل ، یادگاری است از پیاده روی اربعین . سروده شده در مسیر نجف اشرف به کربلای معلا . آذر 1393