مرا به این تب و توفان توأمان، مسپار

به التهاب شبی بی ستاره،  وا مگذار

مخواه عابر این کوره راه غم باشم

مکش میان من وعطر دیدنت ، دیوار

ببین که بعدتو ، قرآن پاره پاره ی من!

چگونه سوره ی« والیل» می شود تکرار

چگونه العطش ت می رسد به محضر عرش

چگونه اشک خدا می چکد به لحن انار

نگاه می کنم از تل، به غربت گودال

به ماه زیر سم اسب ها...غروب و غبار

به ناله های کبودی که می خورد پیوند

به مادر و در و و دیوار و سینه و مسمار ؛

به شعله های سقیفه ، به نخل های فدک

به روشنای غدیر نهفته در انکار...

که خیمه ای که گرفته است روزه ی فریاد

به آه سرخ جهان سوز من کند افطار

سکوت میکنم و روی خاک می افتم

که می برندسری را به نیزه ها انگار

هزار مرتبه در هر دقیقه می میرم

سر ت به اوج وسرم چرخ می خورد ،سردار!

***

به انتقام تو باید قیامتی باشد

به انتقام تو ای خون حضرت قهار

به یمن جرعه ی «احلی من العسل» نوشان

به قطعه قطعه ی تن ها ی کوچک تبدار

نشسته ام به امید شکستن پاییز

به انتظار ظهورگل همیشه بهار!