برای داستان فتیله ای ها و ...


ساده بودیم و ساده می دیدیم
نقشه هایی که روی پیشانی است
دردهایی چقدر زجرآور!
زخم هایی که گاه، طولانی است

دردهایی که داستان دارند
زخم هایی که کهنه اند و عمیق
می توان چشم را به هم آورد
چه توان کرد با جفای رفیق!

سالها پیش، یادمان باشد
با شعاری عجیب بیگانه
سرِ ایران ما جدا گردید
به همین حرفهای رندانه

پیشه اش، پیشه کردن تزویر
روشش، استفاده از احساس
پیشه ور بود و کاسبی می کرد
تا ببافد کلاه زین کرباس

دشمن از کاه، کوه می سازد
یادمان هست جنگ کردستان ...
که گروهی به اسم قومیت
چه جفاها نکرد بر ایران

داستان جنوب، یادت هست؟
خلق اهواز، ادعای عجیب
چه نکردند دشمنان آنجا
به همین مردمان پاک و نجیب

قصه ی سیستان که می دانی
ریگ بر کفش دارها، آنجا
قصد پاشیدن وطن کردند
با شعار بلوچ بی پروا

و سرانجام ، یادمان باشد
که به هنگام جنگ، ولوله بود!
خانه هامان شبیه سنگر شد
آسمان زیر پای قافله بود

پهلوانان خطه ی میهن
نه ز قومیت و نه ما و نه من
همه با خون خود چنان کردند
که برآشفت خواب اهریمن

پهلوانان شب شکار، آن روز
از شمال و جنوب و مشرق و غرب
هیچ فرقی نداشت لهجه و نام
مام میهن به غیرت ما، ضرب

سالها پیش امتحان کردیم
تا وطن هست، عشق پابرجاست
تا وطن هست، حالمان خوب است
تا وطن هست، پرچمش بالاست