مثلِ آدمی لجوج ، غرقِ در فسادها
دلخور از نصیحت و تیغِ انتقادها
گاه در کفِ نسیم گاه دستِ تند باد
سو به سو روانه ام ، زنده باد بادها
کاش روزی ای طبیب ساحرانه برکَنی
غده های کینه را از بُنِ نهادها
گیسویت حکایتی از هزار و یک شب است
ایده ی سیاه او : نقض اتحادها
شاخه ی تبسمی در خزانِ عصرِ ما
گل نکرد و سبز شد ، آه ها و دادها
در میانِ مردمی تَنگ خُلق و خود پرست
چون حکایتی مگو ، رفته ام ز یادها¹