امشب زدند باده و پیمانه ریختند
شمعی نمانده خانه ی پروانه ریختند
دیگر صدای زمزمه ی " آب آب " نیست
اینجا بغیر غربت یک آفتاب نیست
طفلان هاشمیه عزادار چشمه اند
سرها جدا ز پیکر لبهای تشنه اند
از خیمه ها مپرس که درگیر آتشند
بس سینه ها که آه غریبانه  می کشند
دیشب اگر نوای حسین بود و زینبش...
خلوتگهی برای حسین بود و زینبش...
دیشب اگر که صحب دلدار بود و یار...
حرف و حدیث دوری و شبهای " شام " تار...
با آنکه تشنه بود حرم، هیچ غم نبود
عباس زنده بود و غمی بر حرم نبود
امشب ولی خیام حسین، آتش است و دود
زیرا دگر برای حرم محرمی نبود
عباس رفت ، آب بیابد، ولی نشد
کاری کند رباب بخوابد، ولی نشد
ارباب تشنگان حرم رفت قتلگاه
عباس را دوباره صدا کرد پادشاه
امشب حرم بدون نگهبان رها شده
چون پرده ها دریده شده، راه وا شده
هر کس به سمت اهل حرم سنگ می زند
بر گوشواره های حرم، چنگ می زند
سرها به روی نیزه ها، تن ها به روی خاک
امشب دل شکسته ی زینب، چه چاک چاک!
چشمی به سمت خیمه و چشمی به سوی یار
یک زن میان این همه ابلیس نابکار! 
ای پادشاه سر به " فلک" داده یا حسین!
ای وارث زنی که "فدک" داده یا حسین!
من می روم به سمت اسارت ، به شام درد
با دستهای بسته ، به هنگامه ی نبرد