خلقی افتاده به تردید چرا می ترسم
من در این معرکه آیا به خطا می ترسم؟
با منی سخت و خشن، نرم و لطیفی با خصم
من از این لحن از این حال و هوا می ترسم
اینکه روزی بشود- بر اثر قول و قرار-
سنگها بسته سگ هار، رها می ترسم
اینکه بر بام شود پرچم تسلیم و سکوت
اینکه برجام شود جام بلا می ترسم
از به شهر آمدن موکب شهوت بی ترس
از فراموشی یاد شهدا می ترسم
و تو تردید کنی در دغل دشمن عقل
و تو  غافل شوی از خشم خدا، می ترسم
«لایک» بازی کنی و خواب بمانی تا ظهر
آن شب از رخنه ی گردان جفا می ترسم
گاهی از ساده دلیهای خوارج کیشان
گاهی از خامی «جمع عقلا» می ترسم
وقت رزم است و شما لاف زنان می لرزید
قصه کوتاه، من از «ترس» شما می ترسم