یادتان هست که ما را می بُرد ،
با خودش موج بلند ؟؟
یادتان هست که با هم بودیم ،
و به تدبیر سخن می گفتیم ؟
یادتان هست
که در عرصه ی جنگ ،
همچو مرهَم بودیم
روی زخم همه ی آبادی ؟
یادتان هست
که جغرافی ما ،
مهدِ هر جلگه ی زیبایِ خداوندی بود ؟
یادتان هست که در فصل خزان ،
ماه را می دیدیم ؟
یادتان هست
که پهنایِ دلِ آدم ها ،
وسعتی داشت به اندازه ی چشمانی پاک ؟
من به تفصیل سخن خواهم گفت ،
تا بدانید که ما
جملگی خاطره ایم !!
من و تو با همه ی بدبختی
زندگی می کردیم ،
همچو قویی تنها
یارِ آن برکه ی خاموش شدیم ،
راهِ باریکِ هنرمندی را
باز کردیم به عرضِ دلمان !!
ما خدا را دیدیم ،
در همین بسترِ آرام و لطیف ،
لای انگشتانی ،
روبروی مهتاب !
زنگ اخطار زدیم و به پرواز ،
نگاهی کردیم
تا به آثارِ همین سلسله پیغام رسد ،
و به اندازه ی ذکری کوتاه ،
بنشینیم لبِ ساحلِ فریادِ دلیل ...
ما برایِ همه حتی جغدی ،
یا پلنگ و ببری
یا که شیری آزاد
یا که زرّافه ای از جنگلِ سبز
یا کبکی ،
یا که ماری زخمی
می زنیم سازِ ادب !
تا بیابیم کسی را که توانی دارد ،
مستیِ ما روزی است ،
که تو را مست کنیم !
و به ابزار تو آگاه شویم 
با همین چشمِ یقین !
و نگاری دیگر
پای این فرصت ها
و نمادی که بلایِ دلِ افسرده ی ماست ،
ساقه ای را به همین شکل تصوّر بکنید ،
تا بمانید و از حسرتِ گل های قشنگ ،
راحت و آسوده 
فکر کنید ،
من همین جا هستم
اما
باید گفت :
یادتان هست که با هم بودیم ،
و به تدبیر سخن می گفتیم ؟؟؟ !!!

محمدرضا جعفری— تهران