مرا با خود ببر بانوی دشت ِ سرخ،

که دلتنگم از این گردونه ی تکرار........

هوایی سخت دلگیر است

غم اینجا مکرّر...دست و پا گیر است..........

هوا سرد است 

 جمع ِ یاس ها و نرگس و آلاله ها

هم سخت خاموشند ................

مرا با خود ببر بانو

به باغ خنده های یاس

به شهر چلچراغ ِ آبی ِ احساس

به رمز ِ روشنای آب

به عرشِ ساده ی مهتاب

مرا با خود ببر تا عرش ِ مرغان ِ سماواتی

ببر تا قله ی سیمرغ ................

همان جایی.........که پی در پی

صدای ترجمان ِ روشن ِ باران

اذان ِ صبح می گوید

و در آویزه های صبح می روید....

مرا با خود ببر بانو از این مرداب ِ خاموشی .............

اکرم بهرامچی