می رسی با...
 

پشت ابرهای تیره و تاریک،ماه بی قرار و گریان است
دل خورشید خسته از هجران،آسمان از خودش گریزا ن است


پشت دیوار شهر بی تردید،سایه ها یک به یک کمین کردند
چاه ها به فکر نیرنگ اند،نکند این دیار کنعان است


عاشقان در زمین پریشان اند،خسته از خطبه های شیطان اند
تشنه در آرزوی باران اند،بی تو حتی نماز عصیان است


جمعه ها ندبه خوان مهتاب اند،آسمان ها اسیر مرداب اند
شاعرانت چقدر بی تاب اند،کوچه ها در حصار طوفان است


گر چه هر فصل بی تو پاییز است،آینه از غبار لبریز است
ولی آن دم که می رسی از راه،آسمان و زمین چراغان است


می رسی با نوای یا حیدر،روی دوشت عبای پیغمبر
ای سجودت تلالو خورشید،تیغ عشقت چقدر بران است


احسان نرگسی رضاپور