منم قناری ِغمگین ِ بی نفس مانده
که دور از گل ِ خود گوشه ی قفس مانده
 
من از ترنّم ِ اشعار ِ عاشقانه پُرم
در این زمانه که در آتش ِ هوس مانده
 
به چشم زخم ِ خزان ناگهان دچار شدم ؛
بهار مرده و در بین ِ خار و خس مانده
 
کمی به دور و بر ِ خود دقیق تر شده ام ؛
کنار ِ من چه کسی غیر ِ هیچکس مانده ؟!
 
دلم گرفته و چشمم پیاله ی خون است
برای ساعت باران که پیش و پس مانده
 
هوای رفتن از این منزل ِ ملال انگیز
درون ِ حنجره ی زخمی ِ جرس مانده
 
 
محمدرضا سلیمی
http:// chardivarieejbari.blogfa.com