پشت چراغ قرمز وخیره به انتها!
آری درست مثل خیابان ندیده ها

زل می زنم به هرچه گذشته به هرچه دور
در من عبور خاطره ها می شود مرور

ای شهرها که کاش خیابان نداشتید
وقت غروب،خاطره باران نداشتید

با من چه می کنید که اینجا غریبه ام
با من که بین مردم دنیا غریبه ام
 

من بغضی ام که روی دوپا راه می رود
"از چاله در می آید ودر چاه می رود"

دیوانه ای که از هیجان گر گرفته است
عشقی که زود رنگ تصور گرفته است

موجم،مرا به سخره گرفته ست صخره ای
چون قله ای که بی خبر از آه دره ای

جا مانده ی تمامی پروازها منم!
اما به غیر غم به کسی رو نمی زنم

ای عابری که نسبت من با تو مبهم است
ای آنکه وجه مشترک ما فقط غم است

پیراهنت چقدر برای من آشناست
این را خودم خریده ام اما تن شماست

رد می شوی که داغ مرا تازه تر کنی
خاکستر وجود مرا شعله ور کنی

 
..

با بوق های ممتد ماشین پشت سر
از خاطرات زخمی غمگین پشت سر؛

-دل می کنم!دوباره خیابان،دوباره بوق
گنجشک های خاله زنک،کوچه ی شلوغ

تا خانه هی به جاده به غم فکر می کنم
دارم به حال و روز خودم فکر می کنم

هی بغض می کنم به هوای کسی که نیست
دیگر چه  سود!شعر برای کسی که نیست

حالا درست پشت در خانه هستم و
مادر سلام!دختر افسانه هستم و

دارم نقاب می زنم اما مشخص است
از چشم های قرمز من که هوا پس است




اشاره:مصرع داخل گیومه را را رضا نیکوکار هم در شعری استفاده کرده است که البته یک ضرب المثل است و شاید نیاز به چنین اشاره ای هم نباشد.