سلام
.
.
.

به بی قراری جانبازان :


از دور می آمد کمی تا قسمتی ابری
با آسمانها داشت گویا نسبتی ابری

 
می گفت یک جایی دلش را وقفِ دریا کرد
می گفت از یارانِ رفته...حسرتی ابری
 
پاییز بود و زوزه ی بادی که می پیچید
پاییز بود وآسمان در وسعتی ابری-
 
تکرار می شد با صدای جیرجیر چرخ
در ازدحام کوچه ها وضعیتی ابری
 
جا مانده بود از کوچ از فصلی پُراز پرواز
جامانده بود از عاشقی در فرصتی ابری
 
می خواند آواز وچه بی تابانه می پیچید
سمفونیِ دلتنگیش در غربتی ابری
 
می گفت زخمت را کسی اینجا نمی فهمد
می خواست دریای دلش همصحبتی ابری
 
آخر جنون جاده مردی را به دریا برد
مردی  پر از باران ودرد وغیرتی ابری

زهرا نعمتی