غرق در بی سرپناهی، غرق در ناچاری ام
راه را گم کرده غرقِ حسرتی تکراری ام

همسرم حالش خراب است و گمانم باز هم
دخترم بدبخت شد از دست سهل انگاری ام

غصه دارش کردم و دستِ دعایش پیر شد
لحظه لحظه مادرم پای ندانم کاری ام!

اشتباهش از من و دودش به چشم دیگران
شرم دارم از خودم؛ یک آدم سرباری ام

خسته ام از این اتاق لعنتی! از این هوا
خسته حتی از کشیدن های زهرِ ماری ام!

بنگ و افیون را به آتش می کشانم عاقبت
هیچکس جز من نمی آید برای یاری ام

^^^

حس مشهد دارم و از صحن آزادی سلام ...
آمدم! آقا برای خود نگه می داری ام؟!

مرضیه عاطفی/ سمنان