زیر ِ چترم با خیالت ، زیر ِ بارانی که نیست

رد ِ ما می ماند اما در خیابانی که نیست



آسمان را باد بادک برد تا آنسوی ابر

باد بادک می رود آن سوی دستانی که نیست



فال من یک قهوه ی تلخ است طعم ِ سرنوشت

مثل فال ِ با تو بودن توی فنجانی که نیست



قاب ِ عکست مانده در کنج ِ اتاقی سرد تر

عکس می خندد به خورشید درخشانی که نیست



پشت پرچین ها برایم یک سبد گل ریختی

تا بکارم در شکوه ِ خاک ِ گلدانی که نیست



خواستی مثل پرستوها پر از نبض بهار

آشیانی داشتیم و شوق چندانی ، که نیست



گوش من انگار در نجوای یک آهنگ ِ گم

مست و مدهوش است از صوت ِ غزلخوانی که نیست



آسمان در انتظار ِ رعد و برقی ِ پل زده

مثل من خیس است در آغوش ِ بارانی که نیست



جاده ها هم خوب می فهمند چشمان مرا

کاش برگردی ببینی ، کار آسانی که نیست

اکرم بهرامچی