«ساعت زمان» شعر قابل قبولی است و طبایع مختلف را راضی می کند.ویژگیهای این شعر از حیث ظاهر اولا وزن و قافیه ی آن است که در جاده ای بی دست انداز به حرکت در آمده است.در مصراع نخست شعر «جاماندگی ساعت پیر زمان» را به از کار افتادن که به نوعی مرگ آن است می شود تعبیر کرد.فقط نمی دانم چرا در مصراع دوم برای «نبض دنیا» به جای فعل «می زند»از فعل «می تپد» استفاده شده است.«تپش» معمولا برای دل است و «زدن» برای نبض.من تا کنون نشنیده ام که بگویند(مثلا):نبض بیمار نمی تپد!در بیت دوم ایرادی جز کمبود کلمه ی خطابی «ای» برای«عشق» نمی بینم.اگرچه این خطاب را ازبطن مصراع اول با منقاش تامل و مکث می توان بیرون کشید.در بیت سوم اگر از بعد تاریخی نگاه کنیم و غلو و اغراق را دخیل ندانیم باید بپرسیم از کدام «مثنوی» که خوانش آن نصیبمان شده است حرف می زنیم؟مثنوی مولانا یا ....؟اگر مقصود مثنوی مولانا است که به هزاره قد نمی دهد چه رسد به افزون از هزاره!آن وقت از غم یار غایب یا به سفر رفته و یا ما را گرفتار هجران کرده چرا مثنو ی می خوانیم؟مگر مثنوی مصیبت نامه و سوگسرود یا مرثیه است؟...می رسیم به مصراع دوم بیت پنجم که اگر به جای «امضایمان» از «امضاهایمان» استفاده می شد از هر جهت بهتر بود:
هیچ از امضاهایمان پیدا نشد رد پشیمانی...و اما در مصراع دوم بیت ششم جای خالی «که» بشدت محسوس است و نبودش بیشتر از «ای»مفقوده ی بیت دوم در چشم می زند...و در بیت مقطع از حشو «این» برای «جهان»می شود غمض عین کرد؛البته اگر «این»مکرر در مصراع دوم کار را مشکل نکند....روی هم رفته -همانگونه که گفتم-شاعره ی ارجمند شعر قابل قبولی ارائه کرده است....تمّت.