(غروب ها)

دوباره بغض گلوگیر گشته فریادم
به گوش اهل محبت نمی رسد دادم
اسیر مانده نگاهم ، درین دیار غریب
غروب ها  چه کسی می رسد به فریادم
کجا روم به که گویم غم غروبم را
درین زمان که زمین خالی است از آدم
به آب و آتش ِ غم دل زدم ندانستم
که سر سپردگی خاک داده بر بادم
چرا دروغ ، مگر عاشقی حقیقت نیست
نداد  یاد به جز حرف راست استادم
مرا خراب کن از چشم مست خود گاهی
اگر خراب تو باشم همیشه آبادم
 تو را بگو چه بنامم که از دلم نروی
اگر چه اسم خودم نیز رفته از یادم

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )