همیشه شهر زیر ِ  پای  ِنامردان  ، تکان میخورد
و دود آلود      فریادش  به سقف ِ  آسمان میخورد
 
نگاه ِ  کوچه هایش   با   پلاکی سرخ رنگین بود
خیابانها ی مخدوشش    تلنگر    بی امان میخورد
 
و می فهمید راه  ِ شب پرستان   رد پا    دارد
و غمگین  بود انگاری گلویش استخوان میخورد
 
به روی برگهای زرد  ِ  کاجش  ، لایه ای تاریک
درختانش به درد  ِ لای جرز این و آن میخورد
 
اسیر ِ سالها  در انتظاری   سخت و طولانی
بهار ِ  پلکهایش  با هیاهویی   خزان میخورد
 
تمام دلخوشی ها را درون صبح جا میکرد
و با یک جرعه صبحش را ته  ِ یک استکان میخورد
 
همیشه شهر در حسرت ،  به یاد  ِ روستایی دور
تک و تنها  کنار سفره ای  خاموش  نان  میخورد
 
اکرم بهرامچی