...طنز سرودن و خوب از پس کار بر آمدن خیلی دشوار است.ده عنوان شعر جدی بگویی ؛ خوب و اسطقس دار و سالم و دلربا ، روحت آنقدر عرق نمی کند که یک طنز بگویی دم دستی و زپرتی و لنگ در هوا!این را گفتم که به آقای نصرتی برای عرقریزان روحش خسته نباشید بگویم و به بررسی طنز دم دستی و... و...دردمندش بپردازم:در بیت اول که باید دارای حسن باشد تا حسن مطلع بنامندش با نوعی تنافر لفظی در مصراع اول مواجهیم.این «به» اول بسم الله شعررا باید دوسه نفس کشید تا موزون افتد و به قول استاد اقتداری دچار «لنگش وزنی» نشود و من مانده ام که چرا شاعر از «در» به جای «به» استفاده نکرده است؟بیت دوم کلا «ابرد من الثلج است» !! و استاد حاج محمدی عربی دان خوب می دانند یعنی چه و با خواندنش حکما لبخندی هم می زنند.من نمی توانم معنای درست و درمان و شادابی برای این بیت بیابم و ارتباطش را با بیت مطلع وبیت بعداز آن که بیت سوم است بدانم.بیت چهارم هم دست کمی از بیتهای قبلی از هر نظر ندارد.از بیت حامل پنیر و زاغی هم به همان منوال می گذریم و می رسیم به بیتی که شاعر در آن خود را مخاطب قرار داده است:ای مهر شاعر گل من ، چند می ارزی؟....اینجا وزن به هم ریخته مگر آن که فکر کنیم سهوالقلمی رخ نموده و مثلا شاعر به جای «می زری» از «می ارزی!!»بهره جسته بوده که چنین شده.مصراع دومش یعنی چه؟نتوانستم بفهمم.در بیت بعد هم که ربط و ضبطی برایش با ابیات اولیه نمی بینم اگر منظورشان از «ناجی» در مصراع دوم «نجات دهنده» است باید گفت:آی غلطه...آی غلطه.اینجا باید از «منجی»مدد بگیرید تا نجات دهنده باشد.اصلا بیت دارای ابهام است و مقصود شاعر روشن نیست....در بیت بعد ملالی نیست جز اینکه بگوییم «آخر» مکسورالخاء در معنا درست است که به «پایان» تعبیر می شود و البته از این غلط مصطلح خبلی ها استفاده می کنند....در بیت بعد هم که محل جولان وحوش است من که نتوانستم فاعل و مفعول مدنظر شاعر را بشناسم ؛ آن هم فاعلی که «غزل نعره وار»آغاز می کند...به شیوه ی قدمای ماضین علیهم الرحمه شاعر تجدید مطلع فرموده اند آن هم با تیغ انتقادی صیقل خورده.کسی هم که باید پذیرای این تیغ آخته باشد ظاهرا نماینده ی مجلسی کسی باید باشد آن هم از نوع شیخ و شیوخش به اصطلاح عام ؛ زیرا عوض اینکه به «مجلس» در آید به «مسجد»در آمده!!اینطور به نظر می رسد که نماینده ، دوره ی قبلیش را به سلامتی به پایان برده و حالیه برای تبلیغ و اهتمام به جمع کردن آراء مردم در انتخابات و دوباره به مجلس راه یافتن به مسجد در آمده تا...کار به این حرفها نداریم.ایضا کار نداریم که بی کلت و بی محافظ و بی «نوکر» ورود به مسجدکرده است که مسلما «نوکر» به اقتضای رعایت قافیه آمده است وگرنه در عهد ما کمتر بنی بشری پیدا می شود که نوکر داشته باشد.کار داریم با منشی اش که با اوف و جیز و فف وزن مصراع را خراب کرده است.چنانکه در مصراع بعد آبدارچی نیز مخل وزن شده که اگر مثل منشی اش بود یعنی «آبدارچیش» وزن معیوب نمی شد.در بیت بعد شاعر می گوید آقای نماینده نه با بنز نقره ای خود که سوار بر خر آمده است!!بالاغیرتا کدام نماینده را حتی در روستاهای دوردست دیده یا شنیده اید که با خر تردد کند و مثلا برای تبلیغ به مسجد برود؟اینجا هم ضرورت قافیه پای خر را به وسط کشانده؛خری که می توانست پرایدی،پیکانی چیزی باشد.در بیت بعد به چاق و لاغر شدن طرف اشاره دارد و عیبی در آن نیست الا«رژیم روزه».روزه از دیدگاه و در دیدگاه ما مقدس است و نباید آن را به رژیم نسبت داد همانطور که نماز را به ورزش و نرمش نباید نسبت داد.عبور از خط قرمزفرموده اند شاعر...در بیت بعد هم که از همان دست باردی هاست مصراع اول وزن درستی ندارد.دیگر خسته شدم و اشاره ی آخر اینکه «دمار» را «در»می آورند ، نه «بر»....امیدوارم دوستان شاعر طنز پردازی را جدی بگیرند.تمّت.