ببار ای آسمون دل بیقراره

که روز و شب زغم آروم نداره

غم ودردو فراقش آتشم زد

که غم هر دم بر این سینه بباره

بزن مطرب نوای بی نوایی

که نوشد گوش آن ماه و ستاره

خدا را گشته پژمرده دل زار

مثال یه خزون بی بهاره

قرارش نی خداوندا تو بنگر

که او جز تو پناگاهی نداره

دگر بس کن چنین ناله تو ( عرفان )

که دریای غمت ساحل نداره