این صفوف رها شده در شهر
پراز خاطره ی خط به خط توست.
پرستوها،
چلچله ها
روی پشت بام شهر انتظار می کشند.
وقتی بدانی که یک عمر در آرزوی کوچ بودند
حالا از هرجا که نگاه کنی
خنده هایت بوی صبح می دهد
بوی خیل پرنده هایی،
که پرواز را دوست دارند.
 
حسودی می کنم به این بدرقه،
به این دلتنگی،
که با هر پنجره ای قدم به قدم خیس می شود.
واین جا کوچه ای که تو
خیال آمدنت را،
روی شاخه هایش بند کرده ای
این پیشانی بند،
نذر امام زاده ای که شاید یک روز
از اتوبوس راه شیری پیاده شوی!