من تو را نمی شناسم

برایم دست تکان می دهی

لبهایت را تعارف می کنی

با هم فرار می کنیم

توی مترو سوار کابین پر از مرد می شویم

دستهایت پرانتز  می شوند...

بلند بلند می خندیم

و باز توی   ولی عصر  گم می شویم...

آب پرتغال تگری می خوریم

سرخ می شویم

توی کوچه های سیاه بغلم می کنی

و تمام شهر را بی آنکه کسی بفهمد پرواز می کنیم

از مرزهای تو رد می شویم

تا خانه ی شما و دستهای مادرت که بوی همین شیرینی ها را می دهند و...

باز ساعت از 7  می گذرد و

 تو فقط آمده بودی مرا ببینی و

 بر گردی

و من دقیقه های بعد ار تو را نگاه می کنم

 دور می شوی

و باز

من تو را نمی شناسم