این سروده را نمی شود یک نیمایی منسجم و برخوردار از زبانی صیقل خورده به حساب آورد.ارزشمند است به اعتبار نام شهیدی بزرگ و احساس نه چندان جوشانی که در آن موج می زند.به نظرم هر سطر ازاین شعر می توانست سطرهایی جانبی با خود داشته باشد.باصطلاح امروزیها پاراگراف به پاراگراف سطرهایی را در خود -یا ذیل خود-جای دهد.به تعبیری هر سطر ازین سروده که از استقلال هم برخوردار است در کسوت یک شعار پدیدار شده است.شاعر حوصله به خرج نداده تا دوسه برابر آنچه که هست را با عنایت به نکته هایی که عرض کردم ارائه دهد....از حیث ظاهر اگر برانداز کنیم شاعر می توانست در مصراع :«صدای باکری در قرنها زیباست..» با اندکی تغییر «در» را به «تا»تبدیل کند؛ چون من غرض از «در قرنهازیبا بودن...» را نفهمیدم....و اما این سروده در قسمت پایانی از ناهمگونی وزنی هم در رنج است:«صدایی همچو آهی از دل داغی است/آری...»که اگر بعد از «آری» مثلا از «آه» استفاده می کرد به همگونی وزنی می رسید و زیبایی معنوی ای هم داشت.و دیگر:«وما از این صدای دلنواز او/یاد می گیریم...»که اگر «او» به «ش» ضمیری تغییر یابد وزن درست می شود:«وما از این صدای دلنوازش یاد می گیریم...» و با «طریق زیستن در راه خالق را» که گفت باصطلاح باید «کات» می داد تا ادامه ی کوچک ناموزونی رخ ننماید.تمّت.

صدای باکری در قرن ها زیباست !!!!!!
صدای باکری رمزی است طولانی ...
عرض سلام.
ماجور باشید جناب جعفری
یاعلی(ع)