سرنوشت نامرئی
در اول این راه
وقتی که در اغوشها بودم
دیوار با من بود
بالاترازمن بود
هرسو که چرخاندم سرم را
باز با من بود
چون راه افتادم
تا اخر دیوارها رفتم
با دستهایم سطحشان را
خوب لمسیدم
تقلید کردم
ذوق کردم
چشمهارا بستم وحتی
دیوار را با شوق بوسیدم
در امتداد زندگی قد می کشیدم من
اما
او بازهم بالاتر ازمن بود
از او شدم خسته
ان ارتفاع منقبض
ان خالی بسته
با غصه از دیوار پرسیدم
ایا برای چشمهایم هدیه ای داری
تو مثل زندانبان چرا
پیوسته بیداری
یک کم برو پایین
یا لا اقل اغوش خود واکن
من خسته از در جا زدن میل سفردارم
ازاین همه تکرارها عزم گذر  دارم
دیوار گنگ و کر
بیگانه با هر پنجره اهریمن هر در
در امتداد خویش کش امد
درارتفاع خویش بالا رفت
ناگاه دورم زد
تا پشت دنیا رفت
در ارزوی دیدن در می دویدم
باز می امد
با ماها و فصلها می رفتم و
دیوار می امد
تا عاقبت افتادم از پا
مرگ هم امد
 در اخرین لحظه
در عمق چشمان پراز امید من
 رقصید
دیوارهم خندید
 خم شد مرا بوسید
قلب مرا له کرد
حال مرا پرسید
.18/9/89