هر صدایی شبیه ساعت بود آب را در دلم تکان می داد
گاه تیری به قلب من می زد گاه دردی به استخوان می داد
...
تیر آری چه تیر بی رحمی آتش از پنجه هاش می بارید
با تمام قوا جلو می رفت تا به هر کس خودی نشان می داد

انفجاری مهیب و مرگ آور در شبی پرغبار و رمزآلود
جسم هفتاد و دو بهشتی را ذرّه ذرّه به آسمان می داد

فصل فصلی به رنگ عاشورا برگ ریزان باغ آل الله
آسمان بغض کرده بود و اشک ، هیچ کس را مگر امان می داد؟

هم زمان با طلوع پنجره ها شب ستیزان اقامه می بستند
تا شود کور چشم شب زده ها آن سحر را خدا اذان می داد

وه چه آسوده بال کوچیدند گرچه شب بود و بال ها خونین
اوجشان تا ولایت خورشید روز را عمر جاودان می داد
...
بعد از آن روز و روزهای شبیه ، پرسشی در نگاه من جاري ست :
چه کسی اوج را به عشق آموخت که چنین خوب امتحان می داد؟