چقدر فلسفه دارد نگاه جادویت
غزالکم.. چکنم با دو چشم آهویت؟

کجاست رعد بهاری که پاره پاره کند
خیال پیرهن ارغوان شب بویت....

مدام سفسطه راندیم و عشق یاغی شد...
خدای من..چه کنم با خیال گیسویت؟

دلم پرست...از آزرم عشق...می دانی؟
چه نهی هاست میان دو حد ابرویت؟

سکوت اگرچه نشان از خیال طوفانیست
تمام حجم خیالم فدای یک مویت...

مگر خدا به سرانگشت رحم حکم کند
میان داغ دل من...و خال هندویت

نبود قسمت شعرم که عاشقانه شود...
بگو به من... به چه ارزد لب غزل گویت؟!

 

راشین گوهرشاهی

.
.