خوش قد و بالا شدی زل زد به تو، در خیالاتش چه تصویری کشید
در کنارت نو عروس آورده بود، پیش پایت خوب تقدیری کشید!

در اتاقی مملو از تور و سرور، عقدتان جاری شد اما روز بعد؛
کاسة آبی که پُر تردید بود، پشت تو راهِ سرازیری کشید!

پیشِ روی غربت اروند رود، رفته کم کم شاه - ماهی می شدی
خسته، غافلگیر، طوفان پا گرفت، کار بعد از این به درگیری کشید!

خاک ها بد با تو لج کردند؛ بد! ماسه ها رنگ از رُخت برداشتند
در تو فریادی به خاموشی نشست، در نفس های تو تأخیری کشید!

در شبانگاهیِ دریا کشتیِ، یکصد و هفتاد و پنجم می شدی
تو نجاتم می دهی! پروازِ تو، حال و روزم را به تغییری کشید!

در غرورت غوطه ور بودی و کاش، غرق باشم در مسیر روشنت
تو تبانی کرده ای با آینه، رفتی و خود را به زنجیری کشید!

تو همان غواصِ در تُنگی اسیر، ذره ذره جان سپردی دست آب
دست هایت را که می بستند سخت، دست های مادرت تیری کشید!

مرضیه عاطفی/ سمنان