هفت بند برای شهدای طلبه و دانشجو

 
این کوچه ها مثل اهالی سوگوارند
 
امروز و فردا را به خاطر می سپارند
 
در گوشه ای دور از هیاهوی همیشه
 
نعش شهیدی را به روی شانه دارند
 
نام تو را باید خیابان در خیابان
 
روی پلاک سینه های خود بکارند
 
انگار این آژیرها  پایان   ندارد
 
این سرفه های خَردَلی درمان ندارد
 
همسایه ای می گفت او اهل یقین بود
 
همشهری ی  ما عابر میدان مین بود
 
بی سیم چی  تا اسم شب را جار می زد
 
مثل ِ همه  تخریب چی ها  اوّلین بود
 
 عمّامه ای روی سرت خوش می درخشید
 
با بچّه های خط شکن  فرقت  همین بود
 
همسایه ها گفتند راحت شد پریشب
 
با سبک آوینی  روایت شد پریشب
 
مردم نمی دانند ایمانم   تو بودی
 
پیغمبر شب های عرفانم تو بودی
 
آهنگرانِ نوحه های  ابن طاووس
 
شرحِ لهوف و بغض پنهانم تو بودی
 
شاید نمی دانند در رگبار سُربی
 
جوشن کبیرِ فصلِ بارانم تو بودی
 
روی سرم قرآنِ جیبی می گرفتی
 
پشت سرم ذکرِ غریبی می گرفتی
 
یادت گرامی از هوای جنگ گفتی
 
از این که دیگر حُجره ات شد تنگ گفتی
 
از مسجد شاه و دل و نهج البلاغه
 
گاهی ز کاشی های رنگارنگ گفتی
 
از اجتهاد و نصّ تحریرُالوسیله
 
از صبحِ صِفّین و شب نیرنگ گفتی
 
یعنی جدا کن از دل خود ماسوا  را
 
باید  بگیری  دامن  آل عبا   را
 
گردان ما مردانِ استدلال بودند
 
عشقِ حساب و جبر و اَنتگرال بودند
 
اروند  دل می زد  که آن ها را ببیند
 
استاد  و دانشجوی استقلال   بودند
 
از کرخه تا مجنون و شب های دوکوهه
 
پروانه های  شمع بیت المال بودند
 
احمد رضا بود و تبِ حرمانِ هورش
 
هورالعظیم و فاو و یاران صبورش
 
مه بود  و دانشجوی  پیرامونِ  آتش
 
دستی تکان می داد  در کانون  آتش
 
امضای پایان نامه اش را عشق می زد
 
پای وصیّت نامه اش با خونِ آتش
 
اردیبهشتِ شیمیایی بود و گُل کرد
 
نای  شهیدی بر لب کارون آتش
 
من شعر می خواندم نمازش را تو خواندی
 
رازِ نگاهِ  نیمه بازش  را  تو خواندی
 
ای وای از پروازتان  جامانده ام  من
 
در بندِ پایانی چه تنها  مانده ام  من
 
تصویرهایم از  شلمچه  پرکشیدند
 
 در قابِ حسرت های دنیا مانده ام  من
 
مضمون هایم دستِ آخر برفکی شد
 
اینجا کنار ردّ پاها  مانده ام  من
 
داغی وزید و خاطراتم گُر گرفتند
 
چشم افق های مرا آجر گرفتند

*******************

دانشجوی شهیداحمد رضا احدی شهیدشاخص کشوری ورتبه یک پزشکی که خاطراتش در کتابی به نام
"حرمان هور " منتشر شده است