استاد عزیز و ارجمند جناب یزدانی جندقی
شما بزرگوارانه ذره نوازی می فرمائید ، سپاس همیشگی ام همراه نظر بلندتان باد
سپاس
قمری باغ دلم در حسرت آواز سوخت
قوی دریای نگاهم از غم پرواز سوخت
اتفاقات عجیبی تازگی رخ داده است
پای چشمان تو صدها بیت از ایجاز سوخت
تخت جمشید نگاهت را تصور می کنم
پای آن صدها غزل با حافظ شیراز سوخت
موج در اروند گیسویت تماشا کردنی است
سالها در لابلایش شوکت اهواز سوخت
می روم بعد از تو من با رد پایی سوخته
بعد تو در ذهن من تصویر و چشم انداز سوخت
جابر ترمک

درود هم تبار روزهای آتش و خون
استاد جعفری بزرگ
از حضورتان بی نهایت سپاسگزارم
نشسته ام سر راهت نمی روم که بیایی
فدای چشم سیاهت نمی روم که بیایی
چه می شود که بخوانی غزل به طعم نگاهی
منم گدای نگاهت نمی روم که بیایی
نگاه منتظرم را نکش به جاده ی فردا
خزیده ام به پناهت نمی روم که بیایی
رفیق آینه بودم شبی که محو تو بودم
خیال آینه راحت نمی روم که بیایی
کناره پنجره هرشب نشسته ام که ببینم
فروغ صورت ماهت نمی روم که بیایی
جابر ترمک

درود خواهر بزرگوار و اندیشمندم
از لطف حضور و حسن نظر ارزشمندتان سپاسگزارم
پاینده باشید
گاهی غزل از پایه در جولان معشوق است
گاهی کبوتر حافظ زندان معشوق است
مسند نشین آسمان هم در غزلهایش
وقتی که می رقصد بلاگردان معشوق است
فرمانده ی بی ادعای لشکری هستم
که سایه اش هر روز در فنجان معشوق است
من داریوش سومی هستم که می فهمد
شهر مدائن مرکز چشمان معشوق است
آقا محمد خان قاجارم که می بیند
تفلیس هم اندازه ی کرمان معشوق است
تیمور لنگم لشکرش سفلیس می گیرد
یک عمر در آئینه سرگردان معشوق است
من میر پنجم سایه ام قزاق می کارد
در زیر شالی که پر از توفان معشوق است
یک شب بیا من را به اصل خویش برگردان
این سرزمین محدوده ی شیران معشوق است
زردشت در من سالها پیغمبری کرده
ایمان من سر لوحه ی ایمان معشوق است
من امپراطوری که می بخشد نگاهش را
نام قشنگم تا ابد ایران معشوق است
جابر ترمک

درود جناب انصاری نژاد عزیز
از لطف نگاهتان بسیار سپاسگزارم
بلم افتاده در تیزاب کاری کن که برگردد
دل ساحل نشین بی تاب کاری کن که برگردد
دل بندر به جزر چشمهایت رفت تا ساحل
بیا و لطف کن مهتاب کاری کن که برگردد
دلم خوش بود هر شب روبرویت شعر می گفتم
لطیفا از درون قاب ، کاری کن که برگردد
خلیج چشمهایت را که سد کردند صیادان
گذر کن از سر قلاب کاری کن که برگردد
جزیره زاده ی جهل است شیطان در تنش جاری
بشوران مردم در خواب کاری کن که برگردد
پرستو می رود از شهر من با سایه درگیرم
اقلن از خودت برتاب کاری کن که برگردد
جابر ترمک

درود بر شما جناب حسینی عزیز
از لطف و بزرگواری تان سپاسگزارم
در شهر پر کردند این دیوانه مجنون است
گاهی عزیزم گنج ها بیهوده مدفون است
مردم نمی فهمند حال این کبوتر را
این بال های سرخ من آغشته در خون است
بغضم که می گیرد گلوگاه نفس تنگ است
یوسف! خدای مصر ، یک تاریخ ، آمون است
برگرد این بی راهه پایانش جنون باشد
برگرد این ویرانه در این شهر مظنون است
لعنت به آوازی که مارا دربدر کرده
گاهی مسیر زندگی بی عشق افسون است
جابر ترمک

درود سید جلیل القدر
عرض ادب و احترام بزرگواری فرمودید
دلم همین که بگیرد سکوت من غزل است
جنون و مستی و راز هبوط من غزل است
اگر به مسجد چشمت نماز بگذارم
به وصف چشم سیاهت قنوت من غزل است
خدای من تویی ای شاه بیت خوبی ها
نقابدار رخ شاه توت من غزل است
از آن زمان که دلم را ربودی از سر شوق
همیشه نغمه ی ناز فلوت من غزل است
همیشه پشت غزلهای من دلم گیر است
دلم همین که بگیرد سکوت من غزل است
جابر ترمک

درود بانو عاطفی گرامی
از لطف جاری تان بسیار سپاسگزارم
یا علی