پشتِ آهی مکرّر وَ بغضی رها ندبه خواندیم!
ساکت و خسته بودیم و پس بی صدا ندبه خواندیم!

ظاهراً دردمند و پریشان بماند که عمری؛
غرق آسایش و با هزاران ادا ندبه خواندیم!


آخر هفته ها یادمان آمد و در غیابش
کور خواندیم اگر پا به پای خدا ندبه خواندیم!


بر زبان قصة مهزیار و عمل هایمان پوچ
رفته تا مکه در مروه و در صفا ندبه خواندیم!

شد به نامش ولی هر فرازش به کامِ دل ما
لیت شعری... ولیکن به قصد شفا ندبه خواندیم!

با تظاهر به چشم انتظاری خطا رفته گفتیم:
خوش صدا بود و با نغمه های غِنا ندبه خواندیم!

ألعجل ألعجل وقت بیعت شد و عهدنامه
کوفیان نامه دادند و ما جمعه ها ندبه خواندیم!

مرضیه عاطفی/ سمنان