درود جناب عبدالهی عزیز
سپاس از همراهی همیشگی تان
ممنونم
بلم افتاده در تیزاب کاری کن که برگردد
دل ساحل نشین بی تاب کاری کن که برگردد
دل بندر به جزر چشمهایت رفت تا ساحل
بیا و لطف کن مهتاب کاری کن که برگردد
دلم خوش بود هر شب روبرویت شعر می گفتم
لطیفا از درون قاب ، کاری کن که برگردد
خلیج چشمهایت را که سد کردند صیادان
گذر کن از سر قلاب کاری کن که برگردد
جزیره زاده ی جهل است شیطان در تنش جاری
بشوران مردم در خواب کاری کن که برگردد
پرستو می رود از شهر من با سایه درگیرم
اقلن از خودت برتاب کاری کن که برگردد
جابر ترمک

بانوی گرامی سرکار مژده ژیان
سپاسگزارم از لطف حضور و حسن نظر شما
در شهر پر کردند این دیوانه مجنون است
گاهی عزیزم گنج ها بیهوده مدفون است
مردم نمی فهمند حال این کبوتر را
این بال های سرخ من آغشته در خون است
بغضم که می گیرد گلوگاه نفس تنگ است
یوسف! خدای مصر ، یک تاریخ ، آمون است
برگرد این بی راهه پایانش جنون باشد
برگرد این ویرانه در این شهر مظنون است
لعنت به آوازی که مارا دربدر کرده
گاهی مسیر زندگی بی عشق افسون است
جابر ترمک

درود و عرض ادب استاد اقتداری عزیز
سپاس از وقت گرانبهایی که بر این خط خطی های حقیر گذاشتید قطعن نظر حضرتعالی برایم ارزشمند و موثر خواهد بود و نظر صائبتان را بر دیده ی منت می گذارم شاید نوع گویش محلی ما در این شعر تاثیر داشته است که البته برای بروز آوری می شد بنویسم : پائیز گاهی می تواند شوکت گل را
بازوزه ی باد خزان محکم بپاشاند

البته در بیت بعد به نظر میرسه افاده ی مفهوم مورد نظر می کنه
به هر حال از حضور و لطف نظر گران قیمت تان ممنونم استاد گرامی
بلم افتاده در تیزاب کاری کن که برگردد
دل ساحل نشین بی تاب کاری کن که برگردد
دل بندر به جزر چشمهایت رفت تا ساحل
بیا و لطف کن مهتاب کاری کن که برگردد
دلم خوش بود هر شب روبرویت شعر می گفتم
لطیفا از درون قاب ، کاری کن که برگردد
خلیج چشمهایت را که سد کردند صیادان
گذر کن از سر قلاب کاری کن که برگردد
جزیره زاده ی جهل است شیطان در تنش جاری
بشوران مردم در خواب کاری کن که برگردد
پرستو می رود از شهر من با سایه درگیرم
اقلن از خودت برتاب کاری کن که برگردد
جابر ترمک

بانوی ارزشمند خواهر گرامی درود و عرض ادب
از لطف و بزرگواری تان بسیار سپاسگزارم
دلم همین که بگیرد سکوت من غزل است
جنون و مستی و راز هبوط من غزل است
اگر به مسجد چشمت نماز بگذارم
به وصف چشم سیاهت قنوت من غزل است
خدای من تویی ای شاه بیت خوبی ها
نقابدار رخ شاه توت من غزل است
از آن زمان که دلم را ربودی از سر شوق
همیشه نغمه ی ناز فلوت من غزل است
همیشه پشت غزلهای من دلم گیر است
دلم همین که بگیرد سکوت من غزل است
جابر ترمک

درود و عرض ادب جناب مژدهی عزیز
ممنونم از همراهی ارزشمندتان
سپاس
نشسته ام سر راهت نمی روم که بیایی
فدای چشم سیاهت نمی روم که بیایی
چه می شود که بخوانی غزل به طعم نگاهی
منم گدای نگاهت نمی روم که بیایی
نگاه منتظرم را نکش به جاده ی فردا
خزیده ام به پناهت نمی روم که بیایی
رفیق آینه بودم شبی که محو تو بودم
خیال آینه راحت نمی روم که بیایی
کناره پنجره هرشب نشسته ام که ببینم
فروغ صورت ماهت نمی روم که بیایی
جابر ترمک