دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

سیبِ سرخ / زبان حالِ همه ی مردان جهان برای همسرانشان

سیبِ سرخ
وقتی خدا برای ملائک ، پر آفرید
آدم که از فرشته شود برتر آفرید
تا رازِ عاشقی به جهان بر ملا کند
حوّا به عشق آدم پیغمبر (ع) ، آفرید
از باغِ سبزِ خلقتِ خود ، سیبِ  تازه چید
آن را دو نیمه کرد و دوتا پیکر آفرید
من نیمِ سیبِ سرخِ خدا ، نیمِ دیگرش
خلّاقِ من  به شکلِ یکی همسر آفرید
ما نیمه های گم شده بودیم ؛ تا خدا
ما را به شکلِ یک زن ویک شوهر آفرید
حوّای من ! اگر چه من آدم نمی شوم
امّا گمان مکن که تو را بهتر آفرید
خوشحال می شوی تو اگر از دروغِ من
گویم : مرا زنقره  ، تو را از زر  آفرید
نقّاش را چه چاره نمایم که عکسِ تو
کبری کشیده است و مرا  اکبر آفرید!
خوش جفت وجور کرده  در و تخته را به هم
ما را لباسِ پیکرِ یکدیگر آفرید !
پوشیم عیبِ هم که خدای (امید) و عشق
هر خانه ای که ساخت برایش در آفرید
ما از برای خانه ی دل های هم دریم
خاریم یا گلیم ، به هر حال  ، همسریم !
 دوشنبه -- 1390/4/20 - یزد 

سید فضل الله طباطبایی ندوشن (امید)

---

---

   تاریخ ارسال  :   1394/3/11 در ساعت : 8:14:19   |  تعداد مشاهده این شعر :  1136

---

---