من از افسانۀ پنهان و پیدای تو می ترسم

از آسودن لبِ امواج دریای تو می ترسم

از آشوبِ نگاه تـو بـه روی تازه واردها 

از آدم های حیران در تماشای تو می ترسم

خیابان ها همیشه بوده اینجا ساکت و خلوت

ولی از ازدحام سختِ حالای تو می ترسم

همان روز نخستین که پر از سردرگمی بودی

به تو گفتم که از امروز و فردای تو می ترسم

گره هایی سر گیسوی تصمیم خودت بستی

که با آن از قدم های مهیّای تو می ترسم

اگرچه ارزش دیدن ندارد شهرمان بی تو

ولی از کوچه های شهرِ دارای تو می ترسم

فـروپاشیده ماننـدِ سهنـدی پای دریایش

اگر باشی هم از جنس تسلای تو می ترسم