درود دوست عزیز شاعرم
برای اینکه به اعتدال نزدیک شوم شعر را دوبار خواندم ، غزل بسیار خوبی است . به نظر من ؛ شعر صرف نظر از المان های بسیار خوبی که دارد ، مواردی نیز به نظر حقیر می رسد که البته شاعر عزیز به پای جسارت بگذارند .
بیت اول ؛ زیبا شروع شده و مخاطب را با تفکرات غیر انتزاعی شاعر درگیر می کند . وزن شعر از رایج ترین اوزان غزل امروز است که شاعران زیادی غزلهای ارجمندی را در این وزن آفریده اند به نظر من اگر بخواهیم غزلیات دو دهه ی اخیر را ورق بزنیم ، بخش عمده ی آنها در همین وزن می باشد . شعر زمان ما بر اساس روحیه ی رسمی جامعه سروده می شود . یعنی این وزن ، درست بر روحیه ی اجتماعی مردم ما منطبق است . بنابراین خواننده با رغبت آنرا دنبال می کند .
مصراع اول به زیبایی شروع شده اما ماندم در مصراع دوم (به طُفیل نفَس توست اگر جان دارم) که چرا اصلن طفیل ؛ که با نفس معشوق سنخیتی ندارد، طفیل یعنی انگل وابسته در حالیکه نفس معشوق در این مصراع همان دم مسیحاست که جانبخش است و تناسب مفهومی خوبی با بقیه ی عبارت ندارد . در حالیکه کلمات دم دست تری مثل: شمیم نفس ، طلوع نفس و ووو وجود داشته و به نظر من شاعر بحدی تواناست که شاید با اولین تلنگر این واژه در شعر نشسته و لزومی به تغییر ندیده است .
در بیت سوم و مصراع دوم نیزدر نوع بیان نگارش جمله ؛ یعنی مخاطب قرار دادن کریمان تناسب دستوری خوبی با معماری کلی شعر ندارد. همه ی شعر مخاطب مفرد و متکلم مفرد دارد جز آن مصراع . شاید نظر شاعر به این نوع برداشت باشد که : « این عمل فقط از کریمان بر می آید » اما همانطور که عرض کردم نوع بیان ، مفهوم مورد نظر را خوب افاده نمی کند شاید برای من در حوزه ی تحلیل شعر قابل هضم باشد ، اما فراموش نکنیم که مخاطبان متفاوت ، برداشت های متفاوت و حتا ذوق های متفاوت دارند .
در بیت چهارم مصراع دوم با عنایت به تضمین صورت گرفته ، پویایی شعر را کاسته است . وقتی بیتی یا مصراعی از شاعر قدرتمندی مثل حافظ تضمین می کنیم باید مصراع مکمل دارای یک چاشنی انفجاری در روح و ذهن مخاطب ایجاد کند که حتا مصراع تضمین شده را تحت الشعاع قرار دهد .
در بیت پایانی یا بهتر بگویم بیت حسن ختام شعر هنوز جا داشت که با یک بیت یا مصراع محکمتر و منسجم تر روبرو شود.
در بحث همنشینی واژگان امروز با رخدادی بنام سطرهای فولکش روبرو هستیم منظور از سطرهای فولکش بقول شوکولوفسکی - فرم گرای روسی - رخداد بالقوه ای ست که یک شعر را به ماندگاری می رساند .
بیت دوم را بعنوان یک بیت محکم و منسجم انتخاب می کنم و معتقدم همه ی شرایط لازم از بلاغت ادبی را داراست .
همچنان که ابتدا عرض کردم شاعر عزیز که خیلی هم خدمتشان ارادت دارم برداشت مرا تنها به پای جسارتم بگذارند و امید عفو دارم

با احترام به نظر منتقد محترم در مورد واژه طفیل یک نکته به نظرم میرسد که عرض می کنم.علاوه بر معنای رایج طفیل یا طفیلی که همان انگل یا مهمان ناخوانده می باشد یک گونه دیگر از کاربرد این واژه را در خراسان داریم به عنوان مثال می گویند: مارابه طفیل فلانی دعوت کردند. یا به طفیل فلانی از ما پذیرایی شذ ومانند این. در این نوع کاربرد به نظر می رسد معنی واژه طفیل، همراهی کردن کسی یا به خاطر کسی یا به افتخار کسی معنی بدهد. هرچند پسندیده تر آن است که از واژه هایی که معنای نامانوس دارند کمتر استفاده کنیم.یک نکته دیگر هم در مورد یک ترکیب به کار رفته توسط شاعر عرض می کنم وآن استفاده نادرست از ترکیب سر دوش در این مصراع است:سر راه تو ام و بر سر دوشم کشکول. آمدن سر قبل از دوش به حشو پهلو می زند هر چند این نوع استفاده یعنی ترکیب سر ودوش به جای دوش یا روی دوش هم کاربرد های محلی ومنطقه ای نیز دارد. نکته قابل عرض دیگری نیست. دوست منتقد مان نکات خوبی را اشاره کرده اند. یاحق

سلام و عرض ادب برادر عزيزم
درود بر شما