اتَاْذَنُ لى اَنْ اَکُونَ مَعَکُمْ...؟

 عشق آمد و صد شعله به سجاده از او ریخت،   یکباره به هم حالت و ارکان وضو ریخت
صد مرتبه تکبیره الاحرام ... رها ماند       چون خون دل از دیده سراسیمه فروریخت
 
یک عمر سفر کردم و نشکست نمازم    افتاده نمازم به شکن در شکن موت
حیران صفای نفس و مروه ی گیسوت    آه این چه عطش بود که ساقی به سبو ریخت
 
با هر نفسم «سلم لمن سالمکم» دوست! تا تحت کسای تو اَتاذَن... مَعکُم ، دوست!
تا ندبه شدن هر سحر ای وارث یاسین! ازهرم نفس های تو در من تبِ هو ریخت
 
از تابِ زمین گریه فراتر شده برگرد!    برپا اُحد و خیبرِ دیگر شده برگرد
ای ماه ! جهان ، نشئه ی باور شده برگرد  " ادرکنی" و "عجل لِفرج" از همه سو ریخت
 
***

این جمعه گذشت و همه ی شهر، سکوت است      تا هفته ی مستاصل دیگر  به قنوت است
عشق آمد و در کاسه ی بی تو چه کنم هاش     با "نصر من الله ..." طمأنینة در او ریخت