جمع کردم بساط شعرم را شعرهایم فقط برای تو بود
باعث و بانی نفس هایم سینه ای مملو از هوای تو بود

بی تو احساسم از نفس افتاد مرغ شعرم ته قفس افتاد
شک ندارم که بندبند تنش مثل من عاشق صدای تو بود

زیر پایش دوباره خالی شد باورم ، اعتقاد و ایمانم
دوستانم به طعنه می گویند:« مثل این که "طرف" خدای تو بود؟! »

آه ای کردگار آب و گلم ای عجین با شکسته های دلم
"دل شکستن هنر نمی باشد" نکند این قضا بلای تو بود؟

خسته از آمدن قدم هایم خسته تر از همیشه پاهایم
از نشستن به پای عشقی که اول و آخرش جفای تو بود

من ولی از تبار ققنوسم می روم تا دوباره برخیزم
تا به دنیا بیاورم خود را از همان جا که انتهای تو بود

باز دارم بلند می خندم غصه ها را به بند می بندم
پهن کردم بساط شعرم را باز هم این غزل برای تو بود!