یک نفر از سرِحسادت گفت

به بزرگی سیه سفید مپوش

 نظم  کار تو نا منظم نیست

بی نسب گوهر ادب مفروش

نیستی از قبیله های بزرگ

 جای تو در صف بزرگان نیست

زاده ای در گروه نا معروف

 در گِل تو کمال و عرفان نیست

 گُل خودرو اگر چه گُل خود روست

گل خود رو گل بهاری نیست

 زاغ را تاج هد هدی ندهند

تخم گنجشک را قناری نیست

 گر بریزد در از لبت دانم

 نخرندت به ارزنی   باور

گر سرا پا شوی گل تو حید

کافرم گر نخوانمت کا فر

گر شوی  صاحب هزار هنر

 باز هم از نژاد بی هنری

گر شوی آفتاب قبله نما

 نکنم بر تو چشم مختصری

پدر تو نداشت مال و مقام

 مادر تو نبود دختر میر

 نپذیرم تو را مگر به خطا

 نپسندم تو را به هر تقدیر

گفت آن مرد  راد وارسته

به بود آنکه بهتر از پدر است

زشت گر دلربا شود زیباست

 ناتوان گر هنر کند هنر است

کس به لاف کسی بزرگ نشد

 کس به لاغ کسی نشد لاغر

اهل دین گر زدین  رود فریاد؟

یا اگر اهل دین شود کافر ؟

گل اگر بو دهد طبیعت اوست

گِل اگر گل شود بود اعجاز

 زاغ اگر نغمه خوش کند عجبست؟

 یا اگر بلبلی کند آواز

 برو ای قد بلند کوته بین

کس به بالای تو نکرد نظر

تاج زیبای هد هد از پدر است

 رفته این ارث از پدر به پسر

 نقش من را خرید اهل کمال

نقش من یا به سنگ یا بر خاک

آنچه در چشم تو نمود نداشت

صاحب معرفت خریدش پاک

گل ،گل است خواه بهار یا پاییز

گل پاییز نادر است و  عجب

 گل روزست هرکه گل بکند

بشنو من از اسیر اصل ونسب

 لاله که سنبل شهیدانست

گل باغ است  یا بیا بان خوست؟

 شمعدانی که زاد تربیت است

 خوشتر است یا بنفشه که خود روست ؟