سپیداران
دو بهارِ گذشته خاطره شد
دو سپیدارِ آبی از ده ما
دستِ آنها از آسمان نگرفت
ردّ پایی ز کوچِ چلچله ها
آن دو در پای جوی آبادی
آبشان رفته بود در یک جو
کس نمی گفت : ای سپیداران !
خفته بالای چشمتان ابرو
گلِ تسبیح آن دو می خندید
مثلِ چشمانِ ماه ، وقتِ قنوت
کوچه لبریز" ربّنا" می ساخت
قامتِ سروشان به گاه سکوت
دستِ آبی ترین نسیمِ پگاه
شانه می زد به گیسوی آن ها
زیرِ بارانِ تازیانه ی باد
خم نمی گشت ، ابروی آن ها
بر بلندای سرو قامتشان
آسمانِ پرنده جاری بود
شاخه های بلندِ تبریزی
غزل عشق و بردباری بود
کهکشانِ نگاهشان می ریخت
شبنمِ گل به جامِ گرمابه
سایه بان بود دستِ باورشان
بر سر و چشمِ بامِ گرمابه
آن دو سنگِ صبوِر ثانیه ها
در خورِ باده ی تماشا بود
" مسجدِ قلعه 1" سالیانِ دراز
راز دارِ نگاه آنها بود
از قضا صبحِ روزی از پاییز
" تونِ 2" حمامِ ده در آتش سوخت
نخ اقبال و سوزنِ تقدیر
" میرزا  3 " را لباسِ ماتم دوخت
باد می خورد پشتِ گرمابه
چند ماهی به پاسِ تعمیرات
داد یکباره دسته گل بر آب
دستِ بی رحمِ داسِ تعمیرات
به بهای بهانه ای پاییز
آن دو را جامِ " شوکران  4" آورد
به دو سبزینه پوشِ آبادی
زخم زد دشنه ی غمی ولگرد
فکرِ زردِ تبر ، تبر زین زد
آن دو نخلِ دعا  ز پا  افتاد
یادگارِ " صنوبران قدیم 5"
بی هوادار و بی هوا افتاد
مرگِ قامت قیامتِ آن دو
کرده آیینه بر رخم جاری
چشمِ آبی تبارِ آن ها بود
آیه هایی ز باغ بیداری
ربّنا ، ربّنای آن دو هنوز
خفته در گوشِ "مسجدِ قلعه"
عطرِ نابِ نگاهشان  جاری ست
بر سر و دوشِ " مسجدِ قلعه "
  تیرماه 1379 -- ندوشن
سید فضل الله طباطبایی ندوشن (امید)
توضیحات:
1 -- نام مسجدی در " ندوشن " 
 2 -- تون : گلخن ، آتشدان حمّام ، در گویش محلّی به آن " تین" می گویند.
  3--  میرزا :  میرزا عباس ،  حمامی وقت حمام محله ی قلعه
4 -- شوکران : گیاهی ست شبیه جعفری  دارای گل های سفید مانندی گلِ شوید ، سمّی شدید
دارد.
5 -- صنوبرانی قدیم : منظور کسانی که سپیداران را کاشته اند.