چادرت را گرفته ام مادر؛ دستهایت گواهِ دستانم
اشک می ریزی و زلالی آن؛ می شود سرپناه دستانم

پدر این بار چونکه با ما نیست؛ بیقراری تو دو چندان است
هق هق افتاده سخت می گویی؛ آمدم! روسیاه، دستانم!

دوستش داشتم همانگونه؛ بی رمق! ناتوان! نمیدانی-
چقدر آرزوی مشهد داشت؛ بوسه زد بارگاه دستانم

چادرت را گرفته ام مادر؛ گندم آورده ای و می ریزم
نذر بابا برای کفترها؛ گندمی شد نگاه دستانم!

چشم هایم به گنبدت زل زد؛ خوش به حال ارادتِ خورشید
کاش می شد کمی تلألو آن ؛ راهیِ کوره راه دستانم!

صحن کوثر قرار عاشق هاست؛ مادرم پُر شد از حدیث کسا
مثل نیلوفری به دور و برَش؛ سایه بان زد گیاه دستانم!

مرضیه عاطفی/ سمنان