ژاله ای که لب به روی غنچۀ گلها نساید هیچ نیست

ماه اگر از پشت ابر تیـره اش بیـرون نیاید هیچ نیست

یک صدف کوه امیـدی در دل صیـاد خـود جا می دهد

آنکه در اوّل قدم از ناامیدی می سراید هیچ نیست

از نگاه منـطقـی آدم فـروش شهـرمـان آدم تـر است

دستهای آشنا که پرده ها را می گشاید هیچ نیست

عشق های واقـعی در نارسیدن هـا تجـلی می کند

یوسفی که با زلیخا بر سر سازش بیاید هیچ نیست

گاه بـاید دل بُـریـد از خاک سرد و بـال زد در آسمـان

پیله ای که آخرش پروانه ای از خود نزاید هیچ نیست

بهمن 1393