سلام به همه ی دوستان خوب و مهربان .

شعری تقدیمتان می شود به مناسبت فوت پدرم  که بیش از صد سال با عزت و احترام زیست و همه هستیش را در راه خدمت به اسلام و قرآن سپری کرد . روان پر مهرش شاد

 تاهست پدر  ، قدر پدر باید داشت         وین تاج گرانقدر به سر باید داشت

گویند صدف خانه و گوهر پدر است        عشق صدف و قدر گهر باید داشت

                (((((( پدر )))))  

ای پدر ، ای بهترین همراز من   

ساز  ِ من ،آواز  ِ من پرواز  ِمن ، 

از تو دارم  هر چه دارم  در بهار

هستی ِمن ، با تو می گیرد قرار

دستهایت مهربانی را نشان 

  آفتابی ، ای عزیز ، مهربان

پشت ِ پر چین ِ دلت گل ریخته  

 مهرت از ایوان ِ جان آویخته 

 هر چه داری ، بامحبت آشناست 

 کینه ، از آیینه ی جانت جداست

 مثل رازی روشن و  نا آشکار

 در خزان پاشیده ای بذر بهار

گر چه روح  ِ آفرینش مادر است  

شهد تو در کام ما شیرین تراست

هر کجا پرواز  ، سنگین می شود

عشق ، با مهر تو رنگین می شود  

شعر  ِ فرداهای بی پایان تویی

عشق را  ، آیینه ی عرفان تویی

آدمیت ،  واژه ی والای توست

آفرینش ، قصه ی غمهای توست

با تو فرزندان به سامان می رسند

درد ها ، اینجا به درمان می رسند

شعر باران ، بیقراری های توست

همت مردانه  ،  یاری های توست

گاه بر آن شانه های استوار

می کنی فرزند هایت را سوار

تا بیاموزی به کودک در مسیر

دیدنی هایی شگفت و دلپذیر

می کشی بر دوش ، رنج بیکران

تا شود فردای فرزندت عیان

می زنی دل را به دریاهای دور

تا بتابد ، بر دل فرزند  ، نور

با خرد همراه و همگامش کنی

جرعه ای از عشق ، در جامش کنی

چون که شد فرزند ، با درد آشنا

می شود جان تو درگیر  ِ فنا

گردش ایام را وا می نهی

پای ِ خود بیرون ز دنیا می نهی

می کنی دل را گرفتار  ِفراق

می زنی آتش به جان ِ اشتیاق

می روی ، فرزند ، تنها می شود

عقده ی تنهاییش ، وا می شود

چشم ما می ماند و  باران اشگ

ابر های تیره با طوفان ِ اشک

نیست دیگر شانه ی مر دانه ات

تا سبک گردد غمم بر شانه ات

ای پدر ای رفته بیرون از بهار

تا بگیری در بهارستان ، قرار

گشته لب های سخن گویت خموش

صوت قرآنت نمی آید به گوش

با اذانت سالها خو داشتیم

لب به لب در ذکر ، یاهو داشتیم

ای خدا دیگر پدر در خانه نیست

باید از بیتابی دل ، خون گریست

                                         محمد روحانی ( نجوا کاشانی )