روز و شب هی بهانه آوردی تا دلم را کنار بگذاری
با دل بی قرار همسایه مخفیانه قرار بگذاری

من حسادت نمی کنم اما تو خودت بی طرف قضاوت کن
این درست است بر دلی عاشق داغی از انزجار بگذاری؟

ابرها را یکی یکی بردی آسمان ها مچاله شد خشکید
مثل این که دوباره می خواهی پشت شیشه غبار بگذاری

من که باور نمی کنم این را که تو از بین این همه قانون
این یکی را فقط بلد باشی پای من چوب دار بگذاری

به گمانم رسیدن عقلت به همبن سادگی میسر نیست
باید از ابتدای مغزت را تا به آخر قطار بگذاری

مگر این که برای وجدانت که یقینا به خواب هم رفته
یک سبد آفتاب تابستان یا اقلّا بهار بگذاری

من که با تو همیشه می مانم توی ذهنت میان رؤیایت
این تو هستی که بعد از این باید پا به سمت فرار بگذاری