با آسمان جشن زمینی را که برپا کرد 
خواب ِتمام قاصد ک ها را شکوفا کرد


چشمان یعقوبِِ وطن سو می گرفت انگار 
وقتی که یوسف را دوباره دید و پیدا کرد


مشت سراب ِحیله های در خفا وا شد 
هر قطره را طوفانی از تصویر دریا کرد


شان نزول آیه های عشق روشن شد 
تفسیر در تفسیر بودن را که معنا کرد


امروزهای تلخ  و تار  نا امیدی را
امیدوار ِروشنای  ناب فردا کرد


با آبرویش ضامن آزادی ِ دلها
دیو سیاه بیشه را محبوس و رسوا کرد


ایران من این کشور ایثار وغیرت را
الگوی آدم ها و کشور های دنیا کرد