پاییز من از پیشه ی تو می ترسم
از خشکی اندیشه ی تو می ترسم
من زنده ام ای کاش که زجرم ندهی
از اره و از تیشه ی تو می ترسم


بالم بشود هرس به دردم نخورد
زندانی ام و نفس به دردم نخورد
پس کی برسد به داد من آزادی
من زنده ام و قفس به دردم نخورد


من زنده ام و به عشق وصل است دلم
خوش آب و هواست چارفصل است دلم
یکرنگی من شهره ی خاص و عام است
آیینه ی اصل اصل اصل است دلم