دل کنده بودم از شب و روزی که  باید تو را به خانه می آوردند
وقتی به جای بال و پَرت باید بوی تو را به لانه می آوردند
 
از تو نمانده جز گُل لبخندت آن هم به روی عکس قدیمی که
امروز روی سینه ی تابوتت مردم به روی شانه می آوردند  

قربانِ اسمِ صاحبِ سربندت ، پهلوی زخم خورده ای آوردی
آخَر پس از قریبِ به هجده سال ، حالا تو را شبانه می آوردند  

روزی هِجاهِجا غزلت می ریخت از چشمهای خیس تو بر دوشم
اینک هِجاهِجای تو را بر دوش با یک بغل ترانه می آوردند  

قرآن و آب و آینه در دستم ، با رسم عامیانه ی من رفتی
حالا برای من خَبرت را هم  اینطور عامیانه می آوردند  

گفتند؛ رفته ای و نمی آیی ، گفتند و من نشستم و خندیدم
یارانِ پشتِ میز نشینت را هربار که بهانه می آوردند  

بر استخوانِ جمجمه ات پیداست  جای گلوله ای که مرا سوزاند
امّا نه آنقَدَر که رفیقانت   هی دست زیر چانه می آوردند  

من مادر شهیدم و می خواهند  خون تو را به جایزه بفروشم
با حجمی از تملّق و پررویی  هربار که اِعانه می آوردند  

عمری به انتظار تو خوش بودم مثل علی – که مادر او دلخوش -
آه ای پلاک زخمی مادر ! کاش ، اینبار هم تو را نمی آوردند...

محسن ناصحی